Jalta is een stad in de Krimrepubliek op de Krim, in Ukraine. De stad is vooral bekend door de Conferentie van Jalta, die hier in februari 1945 plaatsvond. Jalta heeft 145.000 inwoners en was en is nog steeds een geliefd kuuroord. Het ligt in de luwte van het Krimgebergte en heeft daardoor een aangenaam klimaat met 2250 zonuren per jaar, een gemiddelde julitemperatuur van 24 graden, een verkoelende zeewind en 's winters weinig sneeuw.
Bezienswaardig is verder het Zwaluwnest, dat de Baltenduitse oliemagnaat baron Steingel hier in 1912 bouwde. 15 kilometer verderop naar de kust bevindt zich het exotische paleisparkcomplex dat de Engelse architect Edward Blore ontwierp voor de rijke gouverneur Michail Vorontsov, het Alupka Paleis. Het is een bizarre combinatie van een Schots kasteel aan de landzijde met een Arabische fantasie naar de zeezijde. De bouw duurde 23 jaren, van 1828 tot 1851.
Na een goede nachtrust zijn we weer fris en fruitig voor een nieuwe dag. Een zonnige dag! zo blijkt als ik ons balkonnetje opstap. We liggen wel precies verkeerd, want we kijken op zee uit en zien nauwelijks land.
We hebben voor vanmiddag - vertrek 13:00 uur - een excursie geboekt, Yalta's Palaces. Een 5 uur durende tour die ons naar het Livadia Paleis brengt waar dus de Conferentie van Jalta heeft plaatsgevonden. Aan deze conferentie namen de leiders van de grote drie geallieerde mogenheden deel: de Verenigde Staten van Amerika, het Verenigd Koninkrijk en de Sovjet-Unie. Het Livadia Paleis was de zomerresidentie geweest van de Russische tsarenfamilie vanaf 1861.
Verder zal er een fotostop zijn voor het Zwaluwnest en een bezoek aan het Vorontsov Paleis, waar Churchill verbleef tijdens de Conferentie. Omdat het zo'n mooi weer is, besluit ik voor de middag al een paar uur alleen aan wal te gaan om een wandeling te maken door het centrum van Jalta. Na ons gezamenlijk ontbijt zoeken we een plaatsje in Café Al Bacio voor een thee en een capuccino en daarna laat ik manlief een paar uur alleen met zijn puzzelboek, krantjes en de I-Pad om De Telegraaf te lezen.
Ook hier moeten we tenderen om aan land te komen (m.b.v. de reddingssloepen worden we naar de wal gevaren) en het blijkt een zeer woelige zee te zijn. Het is voor veel passagiers een probleem om in de tender te stappen die grote op- en neerwaartse bewegingen maakt. Het is zaak om in de pas met de beweging van de tender aan boord te stappen, doe je dit niet loop je het risico je hoofd te stoten. Zowel buiten de tender als in de tender staan 2 bemanningsleden die iedereen helpen om aan boord te komen. De rit naar Jalta wordt niet door alle passagiers als even aangenaam ervaren. Ik vermaak me opperbest, hoe woeliger het water hoe leuker!
Het is aangenaam wandelen door Jalta. Er is een mooi aangelegde boulevard met mooie en vaak ook dure winkels. Het is duidelijk dat dit een geliefd vakantieoord is voor onder andere rijke Russen.
Aan het einde van de boulevard is men een zomerkermis aan het afbreken. Ik kan me voorstellen dat Jalta in het seizoen een levendige kustplaats is. Ik vervolg mijn weg schuin rechtsaf door een park waar rozenstruiken, hoewel nu bloemloos, op een kunstige manier tot een romantisch onderdoortje zijn verwerkt.
Geen idee wie deze jongeman is. Vreemd om een standbeeld te plaatsen zonder een bordje met daarop de vermelding wie het betreft! Ik ga ervan uit dat het één van de vier beroemdheden is die in Jalta gewoond en gewerkt hebben, Tsjechov, Tolstoj, Tsjaikovski of Rachmaninov.
Maar ook de dagelijkse opbrengst van de moestuin wordt hier verkocht. Evenals duidelijk deze morgen vanonder de kip vandaan gehaalde eieren. De mest en de veertjes kleven er nog aan. Het zijn veelal verkopers op leeftijd. Blijkbaar hebben de senioren in Jalta het niet te breed.
Mooi verscholen in het groen zie ik een klein katholiek kerkje. Het is keurig onderhouden en heeft een mooi licht interieur. Na de Sacre Coeur in Parijs steek ik nu een kaarsje aan voor ma in Jalta.
Ik passeer prachtige grote herenhuizen, maar ook veel oude en enigszins vervallen bouwwerken.
Er rijden hier trolleybussen waarvan - horen we later deze dag van onze gids - sommige al 60 jaar oud zijn. Blijkbaar worden ze goed onderhouden, want er rijden nog best veel van deze oudjes rond.
Ik ben natuurlijk lekker aan het wandelen - m'n vest heb ik al uit moeten doen, het is een aangename 18 à 19 graden en het zonnetje is warm - maar heb wel een doel voor ogen. De Alexander Nevski-kathedraal, gebouwd op een heuvel en één van de mooiste kerken van de regio, blijkbaar.
In 1891 werd met de bouw van de kathedraal begonnen, 10 jaar na de aanslag op tsaar Alexander II van Rusland. De bouw van de kathedraal is verbonden aan deze tragische gebeurtenis en werd gebouwd ter nagedachtenis aan de vermoorde tsaar. Omdat Alexander Nevski de patroonheilige van de tsaar was werd de kathedraal gewijd aan deze heilige. In 1902 werden de bouwwerkzaamheden afgerond. In 1938 werd de kerk door de bolsjewieken gesloten en de klokken werden gesmolten. In de kerk bevond zich enige tijd een sportclub. In 1942 werd onder Duitse bezetting de kathedraal heropend.
De in traditioneel Russische stijl ontworpen kerk is rijkelijk gedecoreerd, heeft gevels in afwisselende witte en gele kleuren en gouden ui-vormige koepels. De kerk is versierd met verschillende kunstwerken, waaronder een icoon van Alexander Nevski in een nis aan de buitenmuur.
Het is jammer dat de kerk op zo'n beperkt stukje grond staat, omgeven door een groot hekwerk en met hoge bomen rondom. Het is haast onmogelijk om van de buitenkant een goede foto te maken, terwijl het een ontzettend fotogeniek gebouw is.
Net als in Sevastopol ook hier geen banken of stoelen in de kerk. Een deel van de kerk is afgesloten vanwege onderhoudswerken. Als ik moet afgaan op de actitviteiten werkt men hier volgens een 30-jarenplan.
De wandeling gaat verder tot het eerstvolgende kruispunt waar ik weer rechtsaf sla, richting haven. Ik moet langzamerhand weer terug naar het schip, want voordat we om 13.00 uur moeten aantreden wil ik wel graag nog iets eten. Onderweg passeer ik nog het gemeentehuis. Al met al heb ik een mooie wandeling gemaakt van zo'n 5 kilometer.
Iets verder vooraan de kade ligt een stoer loodsschip. Dat zijn bepaald geen kleine jongens en zeker geen lichtgewichten, maar aan de beweging van het schip is duidelijk te zien hoe woelig het water hier is.
In de omschrijving van de excursie staat aangegeven dat het een 15 minuten durende wandeling is van de busparking tot het paleis, over een schaduwrijke weg boven de zee. Wat ze echter niet vermelden is dat het een wandelpad is met een behoorlijk stijgingspercentage. Veel - met name oudere - passagiers hebben dan ook moeite met deze wandeling.
Aangekomen bij de ingang naar het paleis wanen we ons even in De Efteling. Het lijkt verdacht veel op het kasteel van Doornroosje.
Het paleis is gelegen op een groot, vooral groen terrein. Ons wordt door de gids aangeraden niet op eigen gelegenheid in het park te gaan wandelen, want dan missen we zeker de boot omdat we hoogstwaarschijnlijk zullen verdwalen.
Oké, eerst De Efteling en nu de Rocky Mountains???
We gaan door de controlepoortjes, voor gebruik van camera's moet worden betaald (in excursieprijs inbegrepen) en lopen achter onze gids aan het paleis in. Fotogenieke inrichting, heel rijk en overdadig. Ik sluit de stoet, om een beetje leuke foto's te kunnen maken moet ik wachten tot iedereen uit de kamer is en dan snel mijn slag slaan.
Twee delen van het paleis zijn met elkaar verbonden door een soort van serre. Rijkelijk begroeid met klimop en er staan een heleboel mooie witte beelden. Ik heb ze allemaal op foto, maar deze vind ik de leukste.
We wandelen verder en komen in de grote eetkamer, zeer rijk gedecoreerd. Onze gids is zeer lang van stof en we voelen inmiddels de hete adem van de volgende groep in onze nek.
Onze volgende stop is voor een fotomomentje van het Zwaluwnest. Hoewel we een redelijk grote parking passeren vanwaar het Zwaluwnest al te zien is, wordt hier niet gestopt. Een kleine kilometer verder is een strip van souvenirswinkels en jawel hoor, hier mogen we allemaal de bus uit. Voor 30 hele minuten! Hoe lang heeft een mens nodig om een foto te maken? Blijkbaar hoopt men dat die cruisetoeristen een hoop geld uitgeven aan goedkope souvenirs. Nou, er wordt wel iets gekocht, Amerikanen hebben altijd koop, maar niet alle verkopers hebben vanavond beleg op hun brood.
De fotostop stelt op zich niet zoveel voor. Ik heb een goed fototoestel met een behoorlijk zoombereik, maar dichterbij halen dan deze foto gaat niet.
Ruimschoots voordat de 30 minuten voorbij zijn zitten alle passagiers weer in de bus om op weg te gaan naar het Livadia Paleis, dé reden voor de meesten om deze excursie te boeken.
Nadat we de ruimtes hebben verlaten die zijn gebruikt voor de Conferentie van Jalta krijgen we nog een rondleiding door de rest van het paleis. Er hangen veel foto's en schilderijen van de tsaar en zijn familie en onze gids krijgt er maar geen genoeg van om verhalen te vertellen. Ook hier worden we weer op de hielen gezeten door een andere groep, waarvan de - eveneens vrouwelijke - gids niet gecharmeerd is van het oponthoud wat onze gids veroorzaakt en dit ook duidelijk laat merken.
We krijgen nog gelegenheid de souvenirswinkel te bekijken - Ahhhh, neeeeeee!!! - of het toilet te bezoeken en daarna is het hup in de bus en terug naar ons huis weg van huis. Aan de kade staat men met smart op ons te wachten, blijkbaar zijn wij de laatste buslading passagiers die nog aan boord moeten.
Hè hè, dat was een vermoeiende dag. Even opfrissen en verkleden en dan op zoek naar iets te drinken. We belanden eerst in de Martinibar voor een heerlijke Flirtini, wodka met ananas en frambozen. Lekker!
Daarna zakken we af naar Cellar Masters, de wijnbar aan boord van de Constellation. Er zijn verschillende muzikale en vocale optredens in de avonden, maar we vinden de kwaliteit op deze cruise beneden peil. De zangeressen van beide partybands laten te wensen over en ze krijgen er de gang niet echt in. Tenminste, het kan ons niet bekoren. Enkel String Harmony, 3 dames (2 viool en 1 cello) die klassieke muziek spelen, zijn uit de kunst. Ze spelen van 19.30 tot 20.30 in de wijnbar, dus zoeken we daar een plekje om te zitten. Manlief zit meteen met z'n neus in de wijnkaart en even later staat er een heerlijke Nuits Saint George voor onze neus.
Als de dames stoppen met spelen is het tijd voor ons diner. Vanavond gaan we naar de Main Dining Room, ofwel het grote restaurant.
Manlief gaat van start met de escargots en ik kies de salade tomaat mozarella.
Het voorgerecht wordt voor mij gevolgd door de pasta van de dag, penne met pancetta en een roomsaus.
Manlief kiest een beenhammetje met een ratatouille van witte bonen.
Ook vandaag gedragen we ons netjes en laten het dessert aan ons voorbij gaan. Als we het restaurant verlaten maken we een wandeling door het schip en blijven nog even hangen in Rendezvous Lounge, waar ik me beperk tot een alcoholvrije cocktail en manlief een bruiswatertje besteld. Ongelooflijk zo keurig als we ons gedragen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten