Ik ben vandaag al wakker voordat de "zanger van de dag" me kan wekken. We hebben een drukke dag voor de boeg, maar we zullen eerst maar eens op ons gemak gaan ontbijten. Na het ontbijt pak ik alvast de koffers in. Het kan maar klaar staan.
De bedoeling is vandaag nog 1 bezienswaardigheid van ons lijstje te strepen. We hebben dezer dagen slechts een klein deel van Istanbul gezien. Zo zijn we nog helemaal niet aan de andere kant van de Galatabrug geweest, rondom het Taksimplein zogezegd. En we zijn ook niet aan de Aziatische kant geweest. Maar zoals altijd met een korte citytrip, je kunt niet alles in 3 of 4 dagen proppen. Je moet ook tijd reserveren om te relaxen, gewoon maar ergens te zitten en de wereld zien passeren. Hoewel het daar de afgelopen dagen jammer genoeg iets te koud voor was.
Maar - zoals gezegd - deze ochtend willen we nog naar de Basilica Cisterne, een zesde-eeuwse ondergrondse wateropslagplaats. De Basilica Cisterne werd tussen ongeveer 532 en 542 door de Byzantijnse keizer Justinianus aangelegd als wateropslagplaats voor zijn paleis. Dergelijke wateropslagplaatsen vindt men door heel Istanboel; ze werden aangelegd om in tijden van belegering over voldoende schoon drinkwater te kunnen beschikken. De cisterne ligt onder het voormalige Hippodroom, ten westen van de Hagia Sophia. Het water om de cisterne te vullen werd door middel van een aquaduct aangevoerd vanaf het 19 km ten noorden van Istanbul gelegen Belgrado-woud.
De ingang van de Cisterne is enigszins verscholen en het aantal richtingaanwijzers laat in Istanbul ook te wensen over. Een Turkse man die op een bankje van het zonnetje zit te genieten, ziet ons rond kijken en wijst ons welke richting we op moeten. Net het hoekje om in een klein straatje. We betalen de entree en dalen de trap af. Ik had op het internet al diverse foto's gezien, maar in het echt is het toch nog mooier. Men heeft heel slim de pilaren van onder aangelicht, waardoor een heel sfeervol geheel ontstaat.
De Basilica Cisterne is een grote ruimte van 143 bij 65 meter en omstreeks 9 meter hoog, waardoor de capaciteit ongeveer 80.000 m3 bedraagt. In de cisterne staan 336 zuilen, die het geheel van binnen het aanzicht van een basiliek lijken te geven. Twee van de zuilen staan op een sokkel met het hoofd van Medusa. De herkomst van deze Medusahoofden is niet bekend. Wel is bekend dat in dergelijke constructies vaak zuilen van elders werden hergebruikt, de Medusahoofden komen derhalve zeer waarschijnlijk van elders.
Het was nog niet zo simpel om van de Medusahoofden een foto te maken. Er loopt een hele buslading Japanners binnen en die vinden het nodig om 1 voor 1 frontaal voor het Medusahoofd te gaan staan om op de foto te gaan. De hele groep staat aan te schuiven en blokkeert zo voor alle andere bezoekers de mogelijkheid om foto's te nemen. Geduld, geduld ........
Waar ik geen rekening mee had gehouden is dat hoewel weliswaar een mooie bezienswaardigheid, we ook vrij snel zijn uitgekeken op de Basilica Cisterne. Ik weet niet waarom, maar ik dacht dat we hier toch wel een paar uurtjes zoet zouden zijn. De planning was eigenlijk om nog in Istanbul te lunchen en dan pas naar de cruiseterminal te gaan. Echter, het is pas 10.00 uur!
We besluiten even van de zon te genieten, het is echt mooi weer aan het worden nu we weg gaan! We zoeken een bankje bij de grote fontein met uitzicht op de Blauwe Moskee en ik krijg al snel gezelschap van een hele lieve poes die het heerlijk vindt dat even alle aandacht naar haar (of hem) gaat.
Na een uur in de zon te hebben gezeten - de jassen hebben we inmiddels uitgedaan - lopen we terug naar het hotel. Een laatste foto van de mooie buitenkant, de kamer nog eens doorlopen of ik wel alles heb ingepakt, uitchecken en met de taxi naar de cruiseterminal. We hebben hier werkelijk een uitstekend verblijf gehad met een uitermate vriendelijke service.
We worden door de taxichauffeur keurig direct voor de terminal afgeleverd en nadat we onze koffers hebben afgegeven mogen we naar binnen. Direct bij binnenkomst krijgen we een brief overhandigd waarin staat vermeld dat op de vorige cruise het Norovirus aanwezig was, het schip onder Code Red vaart en er een grondige reiniging plaats vindt. Dit betekent dat men niet om 11.00 begint met inschepen maar pas vanaf 14.00 uur. Jasses, hadden we toch beter in de stad kunnen blijven en daar lunchen.
De terminal loopt langzaamaan vol, maar iedereen is verbazend goedgehumeurd. Er lopen altijd een paar zeurpieten tussen natuurlijk, maar ze zijn in de minderheid. Om 13.00 uur gaan er zakjes met crackers rond (da's nog eens iets anders dan een lekkere lunch) en flesjes water en we maken er maar het beste van. Keurig om 14.00 uur wordt omgeroepen dat men begint met inschepen en een kwartier later zijn we aan boord. Echter, alles publieke dekken zijn nog gesloten. We hebben enkel toegang tot dek 10 en daarmee het buffetrestaurant en het zwembad. De hutten zullen pas tegen de klok van 5 uur beschikbaar zijn.
We gaan eerst maar even naar het restaurant om - na de crackers - nog een kleinigheid te eten. Het gehele buffet is met folie afgeplakt. Het is niet mogelijk jezelf te bedienen, alles wordt vanachter het buffet op je bord gelegd. Deze maatregel is uiteindelijk tot 3 dagen voor het einde van de cruise van toepassing geweest en ik moet zeggen, hierdoor zijn er veel minder lange wachtrijen aan het buffet.
Het wordt erg, erg druk in het restaurant en we lopen naar buiten naar het pooldeck. We besluiten ons te installeren op een paar ligbedden uit de wind en in de zon en maar geduldig af te wachten tot we naar de hut mogen. M'n planning van lekker op ons balkonnetje in het zonnetje de drukte op de Bosporus te bekijken onder het genot van een glas bubbels (er staat in de hut altijd een complimentaire fles op ons te wachten) valt hiermee wel in het water. Jammer, maar deze maatregelen moeten nu eenmaal worden genomen. Ik heb liever dat ze op de vorige cruise met het Norovirus te maken hebben gehad, dan dat wij er last van krijgen.
Om 16.45 uur komt het sein dat de hutten beschikbaar zijn. Niets te vroeg, want om 17.30 uur moeten we alweer aantreden voor de veiligheidsoefening en om 18.00 uur begint voor een deel van de passagiers het diner. We haasten ons naar de hut, alles ziet er prima en vertrouwd uit. Het is niet de eerste keer dat we met de Constellation (of Connie voor de trouwe aanhangers) varen. Er is al één koffer afgeleverd en snel begin ik alles een plaatsje te geven. Een paar minuten later hoor ik een bons en als ik de deur naar de gang open, zie ik dat ook koffer nummer twee voor de deur staat. Fijn, nu ben ik nog voor de drill helemaal aan kant.
Na de drill installeren we ons alsnog op ons balkon. Er zijn al cruiseschepen aan het vertrekken en om 19.00 uur zijn wij aan de beurt. De zon is echter al aan het zakken en het is zomaar frisjes. We lopen dus een beetje op en neer van binnen naar buiten en terug.
De hut is trouwens opvallend leeg. Geen bloemen, geen bubbels, geen gepersonaliseerd briefpapier, geen verrekijker, geen ijsemmer. Allemaal vanwege het Norovirus. Gelukkig verschijnen al deze zaken weer in de loop van de dagen.
Vanuit onze hut en vanaf ons balkon volgen we nog een eind onze tocht over de Bosporus. Het wordt echter donker en al snel is er niet meer zoveel te zien. Tijd om een bar op te zoeken voor dat glaasje bubbels. In de Rendezvous Lounge speelt de partyband en ieder voorzien van een glas bubbels toosten we op een goede cruise en een fijne vakantie. Tegen 8 uur besloten we naar dek 11 te gaan, naar Tuscan Grille om precies te zijn. Een fijn Italiaans restaurant waar we goede herinneringen aan bewaren.
Gelukkig hebben ze - ook zonder reservering - een tafel voor ons beschikbaar. We krijgen de menukaarten aangereikt, we bestellen beiden een glas prosecco om te beginnen, er komt een mooi mandje gesorteerd brood op tafel, olijven, tapenade en uiteraard olijfolie. Ik ben groot fan van het broodmandje. Er zit namelijk ook warm tomatenbrood in, heerlijk bijna cake-achtig brood met tomaat, ui en look. Om je vingers bij af te likken.
We maken onze keuze en nemen als voorgerecht Tonno Crudo, rauwe tonijn met lemonconfit, radijs, tomaat en kappertjes. Als hoofdgerecht de Filetto di Manzo Rustico, ofwel filet mignon met een heerlijke rode wijnsaus. Dit gerecht herinneren we ons nog van een vorige cruise en we hoeven hier dus niet lang over na te denken.
De tonijn is nieuw voor ons en wordt verrassend modern gepresenteerd. Een mooi klein doch zeer smaakvol gerechtje. Een aangename starter die we vergezeld laten gaan van een mooi glas Pinot Gris.
De filet mignon is inmiddels een klassieker en veel passagiers reserveren express hiervoor een tafel in Tuscan Grille. Daar moet je dus niets aan veranderen en dat heeft men dan ook niet gedaan. Een perfect stukje vlees, een heerlijke saus, een schaaltje spinazie en een schaaltje aardappelmousseline. Mmmmm ....
Hierbij hoort een mooi glas rode wijn en dat wordt een Chianti Classico.
Geen dessert vanavond, we moeten het niet te gek maken, maar een koffie voor manlief en een cappucino voor mij. We vinden het welletjes geweest vandaag en gaan terug naar onze hut. Daar vind ik nog het nodige leeswerk voor de komende dagen, excursieformulieren, het dagelijks krantje uiteraard en zelfs al een informatiebrief over de shuttlebus voor de ontscheping.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten