donderdag 21 juni 2018

Een ongeluk zit in een klein trapje

Terug in de kamer zegt manlief: Ik zal het maar opbiechten, want je komt er toch wel achter, ik ben van de trap gevallen. Wat is het geval. Na het eten - terwijl wij op de rekening zaten te wachten - is manlief alvast naar het toilet gegaan. Die bevinden zich in de kelder en hij heeft de laatste trede gemist. Trap en vloer in dezelfde kleur marmer en hij dacht dat ie er al was. Maar voor hij er erg in had lag ie op de vloer, bult op de kop, blauwe elleboog en voet omgeslagen.

Ik heb hier niets van gemerkt, want hij is normaal mee terug gelopen naar de kamer. Daar had ie eigenlijk meer last van zijn hoofd dan van zijn voet. Dus waslap nat gemaakt met koud water en op zijn hoofd gelegd. En vervolgens gewoon goed geslapen. De volgende ochtend echter bleek pas hoeveel schade de voet had opgelopen. Blauw en al enigszins opgezwollen. Snel internet geraadpleegd en wat blijkt, als je direct na het accident gewoon kunt lopen is er niets gebroken. Al een hele opluchting.

Dus manlief hobbelt naar het restaurant voor het ontbijt. Wat ook weer prima verzorgd is. Tegen 11 uur zijn we helemaal voldaan en is het tijd om te vertrekken. We hebben pas teetime om 13.30 uur dus we besluiten een rondje sightseeing te doen. Via het drielandenpunt en een ommetje langs Eupen arriveren we om 12.45 uur op de golfbaan te Henri-Chapelle. We hebben gekozen voor Les Viviers, de championchip course.

De buggy's worden gehaald, broodjes besteld en dan kunnen we op pad. Het is mooi weer, de zon schijnt en het is helder, maar wel 10 graden koeler dan gisteren. En omdat de baan wat hoger is gelegen is het nog iets koeler, we halen juist de 16 graden! Maar wat een ontzettend mooie baan! Heel veel hoogteverschillen, mooie vergezichten, prachtig groen en heel rustig. De nodige blindshots, altijd spannend, maar ook heuvel op spelen. Dat vind ik nog het leukst!

We lopen (rijden eigenlijk, want deze baan zonder buggy is zwaar afzien) een mooie ronde en zijn tegen 18.00 uur terug bij het clubhuis. We hebben afgesproken terug te rijden naar Antwerpen en daar nog iets te eten. Zo gezegd, zo gedaan en om 19.30 zijn we thuis. Manlief heeft inmiddels behoorlijk last van zijn voet en moet de stadsfiets nemen, lopen gaat wel erg moeilijk. De volgende dag constateert de kinesist dat de voet inderdaad flink verstuikt is en wordt er een steunverband aangelegd. Na drie dagen gaat het gelukkig al een stuk beter.

Zo twee dagen erop uit om te golfen is ons goed bevallen en gaan we zeker nog eens herhalen. We gaan sowieso nog eens terug naar Les Viviers, want dat is wel een erg mooie baan!












woensdag 20 juni 2018

Sporten maakt hongerig (en dorstig)

Het hotel ligt in Landgraaf op zo'n 15 minuten rijden vanaf de golfbaan. Ook hier heeft ons Miep het even moeilijk, ze laat ons de afrit nemen om vervolgens na de nieuwe rotonde terug de weg op te rijden. Maar we geraken er! Een mooie oude hoeve omgeven door groen. Met de rolkoffer over de oude keitjes geeft wel een hoop lawaai.

Voor de receptie moeten we een oud trapje van zo'n 8 tredes op, ik vermoed de vroegere entree tot het woongedeelte van de hoeve. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen de sleutels van de kamers. Echte sleutels met zo'n gigantische koperen sleutelhanger, dat maak je niet vaak meer mee. We moeten helemaal naar de andere kant van het binnenerf en dan ook nog een trap op. Niet echt handig met koffers. Tsja, de buurvrouw en ik moesten zo nodig kamers boeken in een oude hoeve.

We zijn warm, verhit en dorstig, dus we spreken af op te frissen en elkaar te ontmoeten op het terras op het binnenerf. De kamers zijn ruim, de badkamer modern, hoewel ik niet begrijp waarom die hotels maar blijven vasthouden aan douchen in een bad. Hartstikke ongemakkelijk en nog gevaarlijk ook. Maar het lukt allemaal. Manlief eerst natuurlijk en ik volg. Even later zitten we aan een heerlijk koud biertje cq wit wijntje. Pffffff, dat was een vermoeiende middag.

We hebben een arrangement geboekt mét 4-gangen diner in het Italiaanse restaurant. We kunnen heerlijk buiten zitten. Het menu wordt voorgesteld en we opteren voor bijpassende wijnen. Het diner is goed verzorgd en erg lekker! De bediening zeer vriendelijk en oplettend. Kortom, we hebben het naar onze zin en hebben een gezellige avond.








Sportief uitstapje

Het is al een aantal malen ter sprake gekomen, maar nu is het dan eindelijk eens definitief geregeld. Vandaag gaan we op pad met onze buren (die van de Zuid-Afrika reis). Vanmiddag een ronde golf bij Golfclub Brunssumerheide, vervolgens overnachten op Landgoed Winselerhof en morgen nog een ronde golf.

Dus met alles geregeld stappen we deze ochtend om 09.50 uur in de auto. Starttijd is om 12.50 uur en dus hebben we als het goed gaat nog tijd voor een kop koffie en - hopelijk - een stuk echte Limburgse vlaai! Er is mooi en warm, misschien zelfs iets té, weer beloofd, maar voorlopig is het nog bewolkt en een beetje somber. Ach, zegt manlief, in Limburg schijnt de zon.

Manlief gaat trouwens niet echt fit mee, hij heeft een bacteriologische ontsteking en heeft sinds gisteren een antibioticakuur. Hij gaat proberen mee te spelen, maar gezien zijn ademtekort heeft ie zo zijn twijfels of het wel zal lukken. We zullen zien.

Ons Miep heeft de laatste kilometers wat moeite om de juiste weg te vinden, de juist nieuw aangelegde rotondes en rondweg zijn haar niet bekend. Dan is kaart kunnen lezen weer wel handig! Rond de klok van half 12 draaien we dan ook de parking op, tegenover het clubhuis gelegen. Eerst maar aanmelden, de golftassen halen we wel op als we de buggy hebben. De jongeman aan de receptie raadt ons aan te wachten tot we compleet zijn, hij zal vast eea gereed leggen, en eerst een kop koffie te gaan drinken. Nou, dat was ook het plan! Met een heerlijke punt rijstevlaai dus, mmm!

Inmiddels schijnt de zon volop - manlief had gelijk - en we merken al dat het knap warm wordt. Ik krijg een berichtje van de buren dat ze in aantocht zijn en of wij vast broodjes willen bestellen. Uiteraard en dus gewapend met 4 stuks broodjes voor onderweg lopen we weer naar de receptie. Geen buren! De jongeman kijkt in zijn computer en ziet dat ze zich aan het aanmelden zijn in de golfshop. Trap af, niemand in de golfshop, typisch! Ik maar alvast de buggy afgerekend. En dan blijken de buren alweer buiten te zijn! Over mislopen gesproken! Snel de tassen halen, golfschoenen aan en dan op zoek naar hole 1. Deze golfbaan beschikt over 27 holes en wij doen blauw en geel. Nog nooit hier geweest, dus in principe maakt het voor ons niet veel uit.

De eerste hole begint al leuk, een stevige par 5 met afslag al direct over water en een green die heuvel op ligt. Pittig! En zo gaat het de rest van de ronde verder. Heuvel op heuvel af, we zullen geweten hebben dat we in Limburg zijn. Erg leuk! Mooie bosbaan, wel vrij smalle fairways, dus recht vooruit spelen is noodzaak en dat valt niet altijd mee. Manlief probeert een aantal holes mee te spelen, maar besluit forfait te geven. Te weinig adem en de 28 graden maken het niet beter. Hij stort zich dus maar op het besturen van de buggy 😁

We spelen best netjes op zo'n vreemde baan, laten nog een flight van 2 voorgaan en zijn ongeveer 4,5 uur na de start terug binnen. We besluiten hier niets meer te drinken - de bediening was niet zo snel - en meteen door te rijden naar het hotel.





zaterdag 16 juni 2018

Weekendje Keulen, mission accomplished

Voor een eerste nacht in een vreemd bed heb ik verbazend goed geslapen. Of zou dat wijnarrangement er iets mee te maken hebben gehad?

We zoeken in ieder geval fris en fruitig het ontbijtrestaurant op en leggen een goede basis om de dag te beginnen. Na het ontbijt manoeuvreert manlief de auto weer uit de parking en rijden we het centrum in. Ja, we zitten dan el op slechts 10 minuten wandelen van het centrum, maar ik zie ons nog niet met die grote tassen met dekbedden terug naar het hotel sjouwen. Dus vooraf gekeken welke parkeergarage in de buurt ligt van de beddenspeciaalzaak die ik op het internet heb gevonden. Een goede voorbereiding is het halve werk nietwaar?

Parkeergarage Parkhaus - what's in a name - is zo gevonden en om de hoek staan we voor de deur van Max Kühl. Een werkelijk prachtige zaak met een gigantisch assortiment, waar we uiterst vriendelijk worden geholpen. Ik kom toch nog een heel eind met mijn Koeterwaals Duits 😀

Met twee zomerdekbedden, twee winterdekbedden, 2 sets overtrekken en een geplunderde portemonnee lopen we een half uurtje later weer naar het Parkhaus. Alles wordt in de auto gedumpt en we zijn klaar voor wat sightseeing. Eerste halte is uiteraard de Dom! Het is pas 11.00 uur en het is nu al hartstikke druk in Keulen. Als we bij de Dom zijn is het zowat over de koppen lopen. Maar wat een ontzettende vieze kerk. Alles rondom is pikzwart. Het moet al wel heel lang geleden zijn dat hier nog een schoonmaakbeurt heeft plaatsgevonden. Eeuwig zonde! Zelfs binnen is al een zwarte aanslag te zien op de pilaren.

Als we weer buiten staan hebben we even zoiets van: en wat nu? Want de temperatuur begint behoorlijk op te lopen en dan is sightseeing in een grote stad niet echt aangenaam. Gelukkig zien we op dat moment de hop-on-hop-off bus. Dat doen we graag! Dus zitten we niet veel later op het bovendek te wachten tot de bus vertrekt. De complete ronde duurt ongeveer anderhalf uur en we krijgen een redelijk beeld van groot Keulen.

Terug bij het beginpunt is het toch echt tijd voor een lichte lunch. We lopen wel even een stuk weg van de Dom, want daar is het wel heel erg toeristisch. Maar het is druk en veel zit vol. Uiteindelijk vinden we vlak naast P&C een eettentje. Met een wel erg macrobiotische menukaart. Pfff, ik kan m'n draai niet vinden en beperk me maar tot een koude meloengembersoep met wat brood. De soep is trouwens erg lekker.

Een bezoek aan Duitsland is niet compleet zonder een bezoek aan P&C. Niet te vergelijken met de winkels hier, het aanbod is veel uitgebreider en met meer upscale merken. Manlief zoekt en zitplaats en ik doe een rondje winkel. Zonder aankopen (dat gebeurt ook niet vaak) gaan we echter weer buiten. Terug naar het Parkhaus met onderweg nog een stop bij een Konditorei voor een heerlijk stuk echte Duitse torte. Mmmmmm.....

Terug in het hotel even opfrissen en relaxen en om 18.00 uur wandelen we weer de kamer uit. Het hotel heeft een hippe cocktailbar op de bovenste verdieping en daar willen we eens gaan kijken. Helaas, ze gaan pas om 19.00 uur open. Dan maar weer naar het terras.

We hebben maar tijd voor één versnapering, want om 19.15 uur heb ik gereserveerd bij Restaurant Taku. Een Japans-Aziatisch restaurant met een Michelinster. Dat beloofd! We hebben inmiddels 29 graden en tegen dat we bij het restaurant zijn lopen we allebei te puffen, zo warm. Helaas is het binnen minder koel dan we hadden gehoopt, we blijven het de hele avond behoorlijk warm vinden.

Het restaurant ligt op kelderverdiep onder Hotel Excelsior, praktisch naast de Dom van Keulen. De inrichting kan ik niet anders beschrijven als "zen". Heel rustig en sfeervol, de tafels staan aangenaam ver van elkaar. We krijgen het menu aangeboden en kunnen kiezen voor 5, 6 of 7 gangen. We kiezen voor 6, maar aan het einde van de avond zijn we het erover eens dat 5 genoeg was geweest. We hadden geen rekening gehouden met 3 amuses, een pre-dessert en allerlei lekkers wat je onmogelijk kunt laten liggen bij de koffie.

Fijne bediening, een sommelier met kennis van zaken, een uitstekende keuken. Niet bepaald goedkoop, maar de ster meer dan waard. Uiteraard ook een avondvullend programma, dus als we terug zijn in het hotel hebben we geen zin meer om alsnog de bar op te zoeken. Een volgende keer!

Ook deze nacht slapen we goed en na het ontbijt checken we uit en rijden op het gemak terug naar Antwerpen. Mission accomplished!











Weekendje Keulen, een goed begin is het halve werk

Nou, weekend is misschien wat veel gezegd. Maar ik heb 2 overnachtingen geboekt in het Pullman Hotel in Keulen. We hebben namelijk een missie. Nieuwe dekbedden kopen! En waar kun je dat beter doen dan in Duitsland? Juist! En zoals te doen gebruikelijk bij ons koppelen we het nuttige met het aangename.

Manlief moet in de late ochtend nog naar de fysio. We lunchen dus iets later en zijn tegen 14.30 uur onderweg. Op het gemak en zonder al te veel oponthoud bereiken we Keulen en het hotel. Een erg krappe parking vereist de nodige stuurmanskunst van manlief, maar we vinden ongeschonden een plekje voor de auto.

Inchecken gaat zeer vlot en al snel zijn we onderweg naar onze kamer op de 4e verdieping. Een keurige kamer, niets meer en niets minder, met alles erop en eraan. Wat heeft een mens meer nodig? Nou, een alcoholische versnapering zou niet verkeerd zijn en dus zitten we minuten later op het kleine maar aangename terras van het hotel. Manlief met een Kölsch (een bier uit Keulen) en voor mij een Weisser Burgunder sekt, proost!

Ik heb vooraf gezocht naar restaurants op loopafstand van het hotel, kwestie van in een druk weekend niet geconfronteerd willen worden met een "nee, helaas we zitten vol" en daarmee het risico lopen dat het twee avonden bratwurst eten wordt 😲

Vanavond gaan we het hotel uit en linksaf naar het Belgischen Viertel. Ik heb geboekt bij Restaurant Acht, een 10 minuutjes lopen vanaf het hotel. Het is mooi weer, de terrassen zitten al goed vol. Veel jeugd in deze wijk van Keulen. Met behulp van Google Maps vinden we het restaurant zonder problemen. Binnen ziet het er leuk en hip uit, maar we verkiezen om buiten te zitten. Een leuk no nonsense terras op een binnenplein, we kijken zo binnen bij Health City waar jongens en meiden met afgetrainde lijven (en ook iets minder afgetrainde) zich in het zweet werken op de loopbanden. We gaan er wijselijk met de rug naar toe zitten.

Het is hier druk, in de loop van het volgende uur loopt het hele terras vol. De bediening is allervriendelijkst en er wordt hier heerlijk gekookt aan zeer schappelijke prijzen. We kiezen voor het wijnarrangement en krijgen enkele verrassende wijnen te proeven. Dit is zonder meer een goede keuze. Voldaan waggelen, ehhh wandelen we op ons gemak terug naar het hotel en houden het voor vandaag voor gezien.










Zaterdag en zondag, 19 en 20 mei 2018, genieten van onze laatste dag

Elke vakantie eindigt een keer, dus we proberen deze laatste zaterdag nog zoveel als mogelijk te genieten. We vallen in herhaling, platte rust aan het zwembad afgewisseld met de nodige dompelbaden. Het is nodig want het is warm, erg warm.

Onze laatste avond sluiten we af met een diner in het grote restaurant. Nog eenmaal "op chique", de heren met jasje dus. We hebben hier de afgelopen dagen uitstekend gegeten en ook vanavond worden we niet teleurgesteld. Helaas kunnen we het niet te laat maken, want morgenvroeg om 04.30 uur staat de taxi voor ons gereed, auchhh! Bah, geen leuke afsluiting van de vakantie, maar andere opties zijn er helaas niet.

Dus slaap ik slecht en ben om 03.30 uur klaarwakker, maar niet uitgeslapen. Ik gooi vast de laatste spullen in de koffer en maak manlief wakker. We zijn op tijd buiten en de taxi laat niet lang op zich wachten. Voor de heren hebben we een ontbijtpakket gevraagd en gekregen van het hotel. Na de eindeloze controles op het vliegveld van Luxor, alles handmatig!, zitten we even later aan een kop koffie en beginnen de heren aan hun ontbijt. Ik pik een yoghurtje uit de doos van manlief - dat eet ie toch niet - en dat is voor mij ruim voldoende op dit onzalige tijdstip.

De vlucht naar Caïro verloopt probleemloos. We zoeken een zitplaats vlakbij de gate en zien kans als eersten door wederom de controle te gaan. Goed gedaan, want even later staat er een ellenlange rij aan te schuiven. Maar we vertrekken op tijd en vanuit het vliegtuig heb ik nog een prachtig zicht op de piramides.

Deze terugreis zitten we "gewoon" economy, want €400 per persoon voor een upgrade naar de business class is van de zotte. Maar we hebben hier meer beenruimte dan bij KLM en de middenstoel blijft leeg. Onze menukeuze is pasta deze keer en dat smaakt wonderwel goed.

We arriveren in een zonnig Amsterdam en na onze bagage te hebben opgepikt is het tijd om afscheid te nemen. Big hugs worden uitgewisseld en daarna gaat ieder zijns weegs. Wij met de shuttlebus naar de P4 en gelukkig vinden we de auto terug, mét alle ruiten er nog in. Altijd fijn 😁

Nooit gedacht dat we op korte termijn naar Egypte zouden gaan, maar we hebben het ontzettend naar onze zin gehad en een totaal andere cultuur ontdekt en vooral veel vriendelijke mensen ontmoet. We gaan zeker nog eens terug!




Donderdag en vrijdag 17 en 18 mei 2018, rust en genieten

Na ons uitstapje naar Aswan is het weer even tijd voor platte rust. We genieten met volle teugen van het hotel, de tuin en het zwembad, de zon (hoewel het inmiddels met 43 graden wel érg warm begint te worden), het heerlijke eten en uiteraard het fijne gezelschap van vrienden R en G.

De vrijdagavond nog een laatste culturele uitstap naar Karnak, een tempelcomplex ten noorden van Luxor. We gaan 's avonds omdat er dan een lichtshow plaats vindt en uiteraard ook omdat het dan koeler is.

Het complex is mogelijk het grootste religieuze bouwwerk ter wereld en de meest bezochte archeologische plaats in Egypte, na de Piramiden van Gizeh. In Karnak kunnen vier delen worden onderscheiden, elk gewijd aan een andere god. Slechts één is toegankelijk voor het publiek: het deel dat gewijd is aan Amon-Re. Dit tempelcomplex is groot met een enorme muur eromheen. Deze muur is gerenoveerd in het midden van het Nieuwe Rijk. Het tempelcomplex herbergt een heel grote tempel met 10 pylonen, een heilig meer en diverse kleinere tempels. 

Karnak onderscheidt zich van andere tempels doordat er zo lang door opeenvolgende farao's aan is gebouwd. De bouw begon ongeveer 1600 voor Christus, al stammen de grootste gebouwen uit het Nieuwe Rijk. Aan het hele project hebben 30 farao's meegedaan. 

De lichtshow is goed verzorgd en geeft een speciale sfeer. Het is onmogelijk om dit goed op foto vast te leggen, toch zeker niet met de Iphone. 

Na ons bezoek te hebben beëindigd gaan we terug naar het hotel voor een laatste barbecue.







donderdag 14 juni 2018

Woensdag 16 mei 2018, Nijlcruise maar dan anders

Eerste werk deze ochtend is uiteraard het balkon op lopen en nogmaals genieten van het werkelijk geweldige uitzicht. Maar het zwembad kan niet tippen aan dat in Luxor!

Na het ontbijt gaan we op pad voor ons volgende avontuur, een boottocht op de Nijl. Omdat het windstil is lukt dat niet totaal met de typische zeilboten die je hier ziet, maar stappen we eerst aan boord van een motor aangedreven boot. Ons exemplaar ligt er spic en span bij, strak in de verf en voorzien van kleurige kussens.

We doen een rondje en varen richting de Aswandam. Er zit hier behoorlijk veel stroming in het water en het vergt op tijden de nodige stuurmanskunst van de kapitein. Onderweg zien we het Mausoleum van Aga Khan, die stierf in 1957. Het mausoleum is gebouwd in de stijl van de Fatimid-tombes in Caïro. Het is gebouwd van roze kalksteen, terwijl het graf is gebouwd van wit Carrara-marmer. 

Ten noorden van Aswan en op de westoever van de Nijl zie je veel Nubische dorpjes. De Nubische beschaving is een van de oudste ter wereld. Doordat er geen geschreven taal is overgeleverd, maar het Nubisch uitsluitend als een gesproken taal heeft overleefd, is naar de Nubische cultuur weinig onderzoek verricht. De Nubische geschiedenis heeft echter een bijzonder rijke ontwikkeling doorgemaakt. Het oude Nubië had zelf goudmijnen én het gebied lag aan de belangrijkste handelsroute met de rest van Afrika. Bovendien hebben de Nubiërs zo’n 2500 jaar geleden over Egypte geregeerd. In deze periode van de zwarte farao’s heeft het faraonische Egypte een enorme opbloei doorgemaakt. Ook in het huidige Egypte vormen de Nubiërs een belangrijke bevolkingsgroep (ca. 6 miljoen, die deels ook verder stroomopwaarts in Sudan (Dongola) te vinden is. De meeste Nubiërs wonen in dorpen langs de oevers van de Nijl tussen Aswan en Luxor, veel rond Kom Ombo.

We varen met een boot met een driekoppige bemanning. Eén van de heren nodigt ons uit om zijn huis, typisch Nubische stijl, te bezoeken. We leggen dus aan en gaan op visite. Uiteraard krijgen we ook hier muntthee aangeboden. Heerlijk. De woning is veel ruimer dan we hadden verwacht en ook verrassend koel. Ondanks dat wordt voor ons Westerlingen toch maar even de airco in werking gezet. De moderne tijd heeft hier dus toch ook zijn intrede gedaan.

We bedanken hartelijk voor de ontvangst en vervolgen onze boottocht. Tijd om over te gaan op het echte werk. De felucca zeilboot is een vertrouwd beeld op de Nijl in Egypte. Deze traditionele houten zeilboten zijn herkenbaar aan hun grote Latijnse zeilen. Vroeger werden deze zeilboten gebruikt om goederen zoals zaden, waterkruiken, graniet en grondstoffen voor de porseleinfabrieken te vervoeren.

We maken een mooie tocht van dik anderhalf uur. Het is praktisch windstil dus er moet gelaveerd worden om überhaupt vooruit te gaan. Zeer rustgevend, zo zonder motor en dus zonder geluid, hoor je enkel het kabbelen van het water en het fluiten van vogels. Maar het wordt langzaamaan tijd om terug te gaan naar het hotel voor onze lunch. We hebben nog een hele reis voor de boeg, terug naar Luxor. Zo gezegd, zo gedaan, na een veel te grote salade waarvan ik de helft moest laten staan, pakken we onze spullen bij elkaar, checken out en stappen weer in het busje.

Onze chauffeur geeft aan dat hij wil proberen via de desert road naar Luxor terug te rijden. De weg is in feite een legerweg die is aangelegd om het leger tijdens noodsituaties met hoge snelheid te verplaatsen. Het basisconcept is dat het geen zin heeft om een ​​snelle weg te hebben als deze vol staat met files wanneer je probeert je tanks naar beneden te krijgen. Toeristen enz. zijn daarom in eerste instantie niet toegestaan, maar als het papierwerk wordt verkregen, kunnen ze dat wel zijn. Taxi's, reisbureaus enz. vertrouwen op elk controlepunt op omkoping. Meestal werkt het, soms niet. Maar deze weg zou ons in 3,5 uur naar Luxor brengen, beter dan de 5 uur van gisteren.

Dus we wagen het erop en zitten bij de eerste controlepost met de gordijntjes gesloten. Blijkbaar wordt er een oogje dicht geknepen, want we mogen door. Dit lukt nog een paar keer, maar plotseling wordt er moeilijk gedaan, chauffeur en bijrijder stappen uit en een lange discussie volgt, Ik heb al gemerkt dat ze hier graag lang van stof zijn. Maar helaas, praten als Brugman helpt niet altijd en we moeten een afslag nemen. Al een geluk dat we niet terug hoeven! We rijden dus weer via achteraf dorpjes en veel plaatselijk verkeer naar de Agricultural Road. En eindelijk lukt het me onderweg een goede foto te maken van de plaatselijke slagerij!

We hebben toch nog een uurtje winst gemaakt en zijn rond de klok van 16.30 uur terug in ons hotel. Ik spring in mijn bikini en daarna in het zwembad, even afkoelen. Manlief verkiest een uurtje platte rust.

De avond wordt wederom afgesloten met een fijn diner in goed gezelschap.