Een ongeluk zit in een klein trapje

Terug in de kamer zegt manlief: Ik zal het maar opbiechten, want je komt er toch wel achter, ik ben van de trap gevallen. Wat is het geval. Na het eten - terwijl wij op de rekening zaten te wachten - is manlief alvast naar het toilet gegaan. Die bevinden zich in de kelder en hij heeft de laatste trede gemist. Trap en vloer in dezelfde kleur marmer en hij dacht dat ie er al was. Maar voor hij er erg in had lag ie op de vloer, bult op de kop, blauwe elleboog en voet omgeslagen.

Ik heb hier niets van gemerkt, want hij is normaal mee terug gelopen naar de kamer. Daar had ie eigenlijk meer last van zijn hoofd dan van zijn voet. Dus waslap nat gemaakt met koud water en op zijn hoofd gelegd. En vervolgens gewoon goed geslapen. De volgende ochtend echter bleek pas hoeveel schade de voet had opgelopen. Blauw en al enigszins opgezwollen. Snel internet geraadpleegd en wat blijkt, als je direct na het accident gewoon kunt lopen is er niets gebroken. Al een hele opluchting.

Dus manlief hobbelt naar het restaurant voor het ontbijt. Wat ook weer prima verzorgd is. Tegen 11 uur zijn we helemaal voldaan en is het tijd om te vertrekken. We hebben pas teetime om 13.30 uur dus we besluiten een rondje sightseeing te doen. Via het drielandenpunt en een ommetje langs Eupen arriveren we om 12.45 uur op de golfbaan te Henri-Chapelle. We hebben gekozen voor Les Viviers, de championchip course.

De buggy's worden gehaald, broodjes besteld en dan kunnen we op pad. Het is mooi weer, de zon schijnt en het is helder, maar wel 10 graden koeler dan gisteren. En omdat de baan wat hoger is gelegen is het nog iets koeler, we halen juist de 16 graden! Maar wat een ontzettend mooie baan! Heel veel hoogteverschillen, mooie vergezichten, prachtig groen en heel rustig. De nodige blindshots, altijd spannend, maar ook heuvel op spelen. Dat vind ik nog het leukst!

We lopen (rijden eigenlijk, want deze baan zonder buggy is zwaar afzien) een mooie ronde en zijn tegen 18.00 uur terug bij het clubhuis. We hebben afgesproken terug te rijden naar Antwerpen en daar nog iets te eten. Zo gezegd, zo gedaan en om 19.30 zijn we thuis. Manlief heeft inmiddels behoorlijk last van zijn voet en moet de stadsfiets nemen, lopen gaat wel erg moeilijk. De volgende dag constateert de kinesist dat de voet inderdaad flink verstuikt is en wordt er een steunverband aangelegd. Na drie dagen gaat het gelukkig al een stuk beter.

Zo twee dagen erop uit om te golfen is ons goed bevallen en gaan we zeker nog eens herhalen. We gaan sowieso nog eens terug naar Les Viviers, want dat is wel een erg mooie baan!