We hebben wederom als een roosje geslapen. De planning is op zoek te gaan naar ontbijt, de Notre Dame bezichtingen voordat de grote hordes optrekken en dan op de bus te stappen die de route Montmartre/Sacre Coeur doet.
We vertrekken richting Notre Dame en zien onderweg op de Place Saint Michel een bord staan bij café bar Le Fenelon waarop staat vermeld ontbijt + spiegelei voor € 6,85. Dat laat manlief uiteraard niet aan zich voorbij gaan. Een zeer vriendelijke dame die de koperen randjes van de tafels aan het poetsen was voorzag ons binnen een paar tellen van koffie en een glaasje jus en niet veel later werden ook croissants, flutes (minder harde exemplaren gelukkig) en manlief z'n ei geserveerd. Perfecte service.
We kuieren op ons gemak nog een 500 meter verder en arriveren bij de Notre Dame. Een zeer moeilijk foto-object. Het is haast onmogelijk de voorgevel compleet in beeld te krijgen. Om een ons onduidelijke reden staat er een gigantisch podium recht voor de kathedraal die het zich volledig ontneemt.
Een must-see als je in Parijs bent, maar de Notre Dame laat geen wow!-gevoel achter. Een mooie kerk, maar we hebben ze al spectaculairder gezien. We lopen weer naar de dichtstbijzijnde halte van de sightseeingbus en nemen de route tot aan de Place de la Madeleine, waar we moeten overstappen op de gele route. Levert ons meteen een mooi plaatje op van de Eglise de la Madeleine.
Zoals eerder gezegd hebben de sightseeingbussen totaal geen haast. We zijn dit punt gisteren ook al gepasseerd en omdat dit een overstapplaats is voor 3 van de 4 routes is het er erg druk en blijft de bus dus erg lang staan, zeker een kwartier. Niet zo erg, ware het niet dat na een paar honderd meter om de hoek het kantoor is gevestigd van de sightseeingbussen en men hier zonder mankeren weer minstens 15 minuten stil gaat staan. Zo kan een rondrit lang duren.
Uiteindelijk passeren we de Moulin Rouge. Ik moet snel reageren met m'n fototoestel want de chauffeur krijgt het op z'n heupen en vliegt over het kruispunt. Ik heb nog even in beraad gehad om kaartjes te boeken voor de show, maar heb besloten dat ik niet heel Parijs in één keer kan zien en dat we dit maar moeten bewaren voor een volgend bezoek.
We stappen uit vlakbij de Sacre Coeur, aan het begin van de Rue de Steinkerque. Een erg druk straatje met enkel souvenierwinkels en om de honderd meter een tafeltje waarop balletje, balletje wordt gespeeld. En bij ieder tafeltje staan mensen die hier geld aan uitgeven. Je zou toch denken dat iedereen wel beter weet .....
Na ons een weg te hebben gebaand door de meute bereiken we de voet van de Sacre Coeur. We kiezen ervoor niet alle trappen te beklimmen maar nemen de funicular. We nemen plaats in de rij die vlot vooruitgaat en tellen later horen we een herrie van jewelste. Een kindje van ongeveer 3 jaar oud krijst de hele buurt bij elkaar, het gaat door merg en been. Ouders en grootouders reageren niet eens op z'n gegil, blijkbaar zijn ze wel wat gewend. Het kind blijft onophoudelijk gillen, zo erg hebben we het nog nooit gehoord en met ons volgens mij de meeste omstanders niet. Inmiddels zijn we bijna aan de beurt om een gondel binnen te gaan. Gelukkig is de gondel daarmee vol en horen we het gegil langzaam in de verte wegebben.
Ook hier treffen we weer een massa volk en geduldig sluiten we aan in de rij om de kathedraal te betreden. Met nauwelijks een voet over de drempel word ik meteen door een medewerker duidelijk gemaakt dat het verboden is foto's te nemen en of mijn toestel toch wel is uitgeschakeld. Ja ja ...
dat heb ik al vaker gehoord en ik vind het complete nonsens. Geen flits okay, maar helemaal geen foto's, mensen willen nu eenmaal een aandenken aan hun bezoek. Gelukkig heb ik een heel fijn fototoestel. Ik hang het toestel om mijn nek en al lopend door de kerk druk ik af en toe onopvallend op het knopje. Hoewel niet allemaal even recht, rollen er toch nog verbazend goede foto's uit.
Als we weer naar buiten lopen besluit ik even door te bijten en de klim naar boven te maken. Ik koop kaartjes voor zowel de tombe als de dome. Eerst maar de tombe. Donker, stoffig, saai. Absoluut niet het extra geld waard. Misschien als je je heel uitgebreid hebt ingelezen over de Sacre Coeur, maar zonder verdere kennis is er beneden weinig interessants te zien. Door naar de dome dus. Een smal wenteltrapje in torentje. Voor mij lopen 2 engelstalige kinderen met hun - vermoed ik - aziatische nanny. De dame loopt te kreunen en te steunen (ook vandaag is het weer 29 a 30 graden) en de kinderen vragen maar steeds of het nog wel gaat, of ze misschien even moeten stoppen, dat ze wel even mag rusten. Ik neem ook regelmatig even rust, want het ronddraaien op een trapje waarvan de treden maar de helft van mijn voeten meten in combinatie met de warmte, laat me langzaamaan sterretjes zien. Ik ben blij als we uiteindelijk het torentje uitstappen.
Via een paar smalle gangetjes buitenom bereik ik echter een ander torentje met een zo mogelijk nog smaller trapje en GEEN leuning deze keer! Waar ben ik aan begonnen. Maar ..... als ik eenmaal boven ben is het uitzicht zeer zeker de moeite waard.
O hemel, nu nog naar beneden. Als ik even later met een verhit hoofd manlief weer opzoek moet ik toch echt even uitblazen voor we richting Montmartre lopen. We volgen de drommen. Het is inmiddels lunchtijd, dus iedereen gaat op zoek naar een eettentje. Aangekomen op het Place du Tetre, bekend van de schilders, is het eerste wat door me heen schiet: is dit nu alles? Het grootste deel van het plein wordt in beslag genomen door terrassen van de omringende horeca, overdekt met tentzeil. Aan de zijkant nog enkele schilders. Ik had verwacht dat het hele plein vol zou zitten met schilders, niet dus.
Het is er massaal druk, mensen aan alle kanten, obers die oversteken. Ik stel manlief voor dat we maken dat we hier wegkomen en ergens in een rustiger straatje proberen een eetgelegenheid te vinden. Die drukte is niets voor mij.
In de Rue Poulbot zien we restaurant Au Clair de la Lune. Het kleine restaurant is goed gevuld, maar gelukkig heeft men nog een tafeltje voor ons. De buren moeten even inschikken om ons ruimte te geven te gaan zitten, de vierkante meters worden hier optimaal benut.
Manlief gaat voor de filet de boeuf. Geen topvlees, maar zeker niet slecht.
Ik kies de salade van het huis: foie gras, garnalen en peer. Een werkelijk voortreffelijke salade met een heerlijke dressing. Smullen!
De blauwe route gaat een beetje uit het centrum en langs de nodige nieuwbouw. Er is niet heel veel spannends te zien.
Ter hoogte van de Notre Dame verlaten we de bus en via een wirwar van kleine, drukke en gezellige straatjes wandelen we weer richting ons hotel. Onderweg zien we nog een horecagelegenheid met een behoorlijk interessante lamp.
Tsja, als je je verjaardag viert in Parijs moet je dat wel in stijl doen. Ik ben dus op zoek gegaan naar een goed restaurant. Niet zo eenvoudig, want in de maand augustus zijn zowat alle betere restaurants gesloten. Gelukkig vind ik restaurant La Truffière in de Rue Blainville, 5e arrondissement. We trekken ons goeie goed aan en de dame van de receptie belt een taxi voor ons. De taxi loodst ons via allerlei kleine straatjes naar het al even kleine straatje Rue Blainville. Het is er druk, maar al snel blijkt het restaurant gevestigd tegenover een bioscoop waar mensen staan te wachten om naar binnen te mogen. Het restaurant heeft een ster en we worden met alle egards ontvangen en naar onze plaatsen begeleid.
We gaan voor uitgebreid en kiezen het degustatiemenu met aangepaste wijnen. We mogen alle voorgestelde wijnen eerst proeven en mocht er iets niet bevallen wordt er een andere gepresenteerd. Ik beperk me met het maken van foto's omdat ik de flits moet gebruiken en de andere gasten niet teveel wil hinderen. Ik weet ook helaas niet meer precies alle gerechten, maar het was in ieder geval uit de kunst. Fantastisch restaurant, vlotte en vriendelijke bediening.
Als we geen pap meer kunnen zeggen rollen we met goedgevulde buiken eerst in de taxi en een 10-tal minuten later in ons bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten